اهمیت درخت و درختکاری
کاهش شدید بافت گیاهی، درختکاری را به اقدامی حیاتی و کلیدی تبدیل کرده است. سرعت رو به رشد ایجاد شنزارها که بر اثر خشکسالی به وجود آمده اند، خود عاملی برای تبدیل زمین های کشاورزی و سرسبز به شنزار می شود. این شنزارها، آسیب های بسیار جدی به زمین های حاصلخیز و بافت های گیاهی و محصولات موجود در آن ها می رسانند و از لحاظ اقتصادی نیز سرمایه محدود کشاورزان را از بین می برند.
آسیب های مردم به درختان و محیط زیست در کنار روند طبیعی و جهانی از بین رفتن بافت گیاهی، سبب آلودگی محیط زیست، بروز آتش سوزی و کاهش و حتی انقراض گونه های خاص گیاهان و درختان اقلیمی شده است. این بی توجهی نه در دهه های آینده، بلکه در همین زمان حال حاضر، گریبان گیر مردم ایران شده است.
قطع غیر قانونی درختان، آتش سوزی های مهیب و بی توجهی مردم به محیط زیست، همه و همه زنگ اخطاری نه تنها برای زندگی آیندگان، بلکه برای حیات و سلامت نسل امروزی است. کمبود آب های زیرزمینی و رودخانه ها و تالاب ها، افزایش آلودگی هوای کره زمین و حجم وسایل نقلیه و آلاینده ها، همگی مزید بر علت این معضلات اند که در کوتاه مدت و دراز مدت، تاثیرات منفی بسیاری می گذارند.
معضلات نبود بافت گیاهی و درختان بسیار زیاد است، ولی وجود آن ها تاثیرات بسیار مثبتی دارد. پوشش گیاهی مناسب، در مواقعی که حوادث طبیعی مانند توفان و سیل اتفاق می افتد، میزان و شدت تاثیر آن بر مزارع، شهرها و بافت روستایی را کم می کند. تاثیر درختان بر روی حاصلخیزی خاک، کمک به اکوسیستم طبیعت و تولید اکسیژن غیر قابل انکار و جایگزینی است.
کاهش دمای محیط اطراف توسط درختان، از مزیت هایی محسوب می شود که در صورت کاشت درختان در سطح وسیع، می تواند به طرز قابل توجهی بر روی اکوسیستم و دمای کلی منطقه تاثیر بگذارد. خنک بودن دما سبب کاهش مصرف وسایل سرمایشی است که این امر خود باعث کاهش مصرف انرژی و گرمای تولیدی از همین وسایل می شود. علاوه بر این، خنک بودن هوا باعث کاهش سطح و درصد تبخیر آب های سطحی می شود که با توجه به معضلات جدی کمبود آب در سطح کشوری و جهانی، اهمیت و تاثیر زیادی دارد.
