اعلام حریق (سیستم اعلام و اطفاء حریق)

هدف اصلی سیستم اعلام حریق خودکار، تشخیص آتش سوزی در مراحل اولیه، اطلاع رسانی به ساکنین ساختمان و ارسال گزارش اضطراری به مسئولان است. از چنین تجهیزاتی در ساختمان‌های تجاری و مسکونی استفاده می‌شود، ایمنی زیادی برای ساختمان را فراهم خواهد آورد.

سیستم اعلام حریق شامل دستگاه‌های مختلفی است که این دستگاه‌ها در صورت وقوع آتش سوزی برای شناسایی و اخطار به مردم از طریق سیگنال‌های صوتی یا تصویری با یکدیگر کار می‌کنند. برخی از سیستم‌ها اعلام حریق ممکن است در صورت وجود دود، مونوکسید کربن یا سایر خطرات نیز به ساکنین ساختمان هشدار دهند.

این نوع سیستم‌ها تمام ماژول‌های اعلام حریق را در یک ساختمان کنترل می‌کنند و شامل دستگاه‌های مختلفی هستند. این دستگاه‌ها عبارتند از:

• دستگاه‌های آغاز کننده سیستم اعلام حریق: این دستگاه به عنوان ورودی واحد کنترل عمل می‌کند. دتکتورهای دودی و حسگرهای حرارتی نمونه ای از این دستگاه‌ها هستند.
• لوازم هشدار دهنده: آژیرها یا دستگاه‌هایی که صدایی بلند تولید می‌کنند بخشی از این سیستم هستند. این آژیرها کمک می‌کند تا ساکنین بتوانند زودتر ساختمان را ترک کنند.
• واحدهای کنترل آتش: سیستم‌های آب پاش یا سیستم‌های خاموش کننده آتش کمک می‌کنند تا آتش خاموش شود یا حداقل از گسترش آن جلوگیری شود.
• منبع تغذیه: منبع تغذیه این سیستم‌ها 120-240 ولتی است و به همراه مدار یکسو سازی داخل پنل قرار می گیرد. در صورتی که برق ساختمان قطع شود می‌توان به وسیله باطری خشک برق مورد نیاز آن را تامین کرد.

انواع هشدار دهنده سیستم اعلام حریق

دتکتورهای حرارتی: ردیاب‌ها یا دتکتورهای حرارتی قدیمی ترین دستگاه تشخیص خودکار آتش سوزی هستند. این ردیاب‌ها یک سنسور داخلی دارند که با افزایش دما بیشتر از حد تعیین شده، فعال می‌شوند. این نوع ردیاب‌ها برای فضاهای محدود و کوچک مناسب است و در تشخیص آتش سوزی، کند عمل می‌کنند.

هشدار دهنده‌های دودی: هشدارهای دودی نیز باید در هر طبقه از خانه نصب شوند. از آنجایی که دود به سمت بالا حرکت می‌کند باید این دستگاه نیز بر روی دیوار نصب شود و از پنجره یا مجاری هوایی دور باشد. هشدار دهنده‌های دودی نسبت به دتکتورهای حرارتی  سریعتر آتش سوزی را تشخیص می دهند. در حال حاضر سه نوع هشدار دهنده دودی در بازار وجود دارد: یونیزاسیون، فوتو الکتریک و یا ترکیب یونیزاسیون/ فوتو الکتریک.

دتکتورهای مونوکسید کربن: مونو کسید کربن گازی بی رنگ، بی بو و کشنده است. در سیستم‌های اعلام حریق برای محافظت از ساکنان در برابر گاز مونو کسید کربن می‌توان از این نوع دتکتور استفاده کرد.

آشکار سازهای چند حسگره: آشکار سازهای چند حسگره، ترکیبی از سنسورهای نوری و گرمایی است. این نوع آشکار سازها به گونه ای طراحی شده اند که در برابر طیف گسترده ای از آتش سوزی‌ها حساس باشند.

مزایای سیستم اعلام حریق

سیستم‌های اعلام حریق مزایای زیادی دارند که برخی از آن‌ها عبارتند از:

دریافت سریع سیگنال‌ها: به کمک سیستم‌های اعلام حریق و هشدارهایی بلندی که ایجاد می‌شود می‌توان سریعا ساکنین ساختمان را از آتش سوزی آگاه کرد. آتش سوزی که در شب رخ می‌دهد منجر به مرگ افراد زیادی در اثر سوختن یا استنشاق مونوکسید کربن می‌شود از این رو به کمک سیستم اعلام حریق می‌توان جان افراد زیادی را نجات داد.

کنترل آتش بدون مداخله انسانی: به کمک سیستم‌های اعلام حریق می‌توان بدون مداخله انسانی از گسترش آتش جلوگیری کرد. به کمک تاسیسات نظارتی این سیستم، آتش نشان‌ها بدون دریافت تماس از طرق ساکنین ساختمان می‌توانند اقدامات لازم برای خاموش کردن آتش را انجام دهند.

انعطاف پذیری در نصب: سیستم‌های اعلام حریق انعطاف پذیری بالایی دارند و می‌توان آن‌ها را در تمامی ساختمان‌ها و در هر مکانی نصب کرد.

مقرون به صرفه بودن: سیستم‌های اعلام حریق کاملا مقرون به صرفه هستند. بسیاری از افراد تصور می‌کنند که نصب چنین سیستم‌هایی هزینه زیادی به دنبال خواهد داشت در حالیکه سیستم‌های اعلام حریق نسبتا ارزان هستند. در نتیجه صاحب ساختمان با صرف هزینه ای مقرون به صرفه می‌تواند آرامش خاطر بیشتری داشته باشد.

کاهش خسارت: بهترین را برای کاهش خسارت و تلفات ناشی از آتش سوزی نصب سیستم‌های اعلام حریق است. این سیستم سریعا آتش سوزی را تشخیص می‌دهد و افراد را آگاه می سازد. در نتیجه ساکنین خانه فرصت فرار بیشتری خواهند داشت و حتی می‌توانند برخی از وسایل خانه را نیز نجات بدهند.

سهولت تعمیر و نگهداری: سیستم اعلام حریق 7 روز هفته به صورت 24 ساعته کار نظارت بر آتش سوزی و هشدار به ساکنین را انجام می‌دهد و علی رغم کار مهمی که انجام می‌دهد به نگهداری یا تعمیر زیادی نیاز ندارد. تنها نگهداری که این سیستم‌ها نیاز دارند این است که باید هر 6 ماه یک بار توسط یک متخصص بازرسی شوند.