نخستین مطالعات بر روی مواد مسلح کامپوزیتی حاوی الیاف
شیشه در دهه ۱۹۶۰ میلادی صورت گرفت. در این پژوهش‌ها از ترکیبات شیشه دار E–glass به‌عنوان الیاف تقویتی استفاده‌شده بود. در ادامه و با گذشت زمان ساختار الیاف شیشه‌ای مسلح کننده با توسعه تکنولوژی اصلاح شد. مشکل اساسی الیاف E-glass در ملات¬های سیمانی مقاومت کم این الیاف در محیط‌های قلیایی بود. این الیاف در محیط‌های قلیایی مقاومت خود را به‌سرعت ازدست‌داده و از بین می‌رفتند. الیاف شیشه‌ای ضد قلیا (AR-glass) به‌منظور غلبه بر این مشکل گسترش یافتند. در خصوص مقابله با مشکل یادشده رویکردهای جایگزین دیگری نیز پیشنهاد شد. از جمله این رویکردها به اصلاح ملات به‌منظور مقاومت بهتر الیاف است که با کاهش سطح قلیایی (استفاده از میکرو سیلیس،
سیمان پرالومین) یا با آب‌بندی کردن ملات (استفاده از سیمان‌های اصلاح‌شده پلیمری) صورت می‌گرفت.
