نخستین تحقیقات پیرامون بتنهای مسلح با الیاف از دهه ۱۹۶۰ میلادی آغاز شد و از همان ابتدا
بتن مسلح شده با الیاف فولادی (SFRC) جهت استفاده در کاربردهای مختلف موردتوجه قرار داشت. هرچند با گذر زمان دیگر انواع الیاف نیز بهسرعت جایگاه خود را در
بتن پیداکرده و موردتوجه قرار گرفتند. الیاف فولادی بهطور قابلتوجهی طاقت مواد مرکب سیمانی و از جمله بتن را افزایش میدهد. این الیاف بهمنظور کنترل ترک و تقویت ثانویه برای اهدافی نظیر دالها، روسازیها، جدار داخلی تونلها و همچنین در کاربردهای تعمیراتی مختلف موردتوجه قرار داشته اند. امروزه نیز علاوه بر اینکه همچنان برای آن کاربری ها مورد استفاده قرار میگیرند بهطور فزایندهای در کارهای سازهای، در موارد خاص هم جای آرماتورهای مسلح کننده مرسوم و هم نیز در نقش مکمل این آرماتورها، مورداستفاده قرار میگیرند.
افزایش طاقت میتواند از ایجاد ترک جلوگیری کرده و یا اینکه حداقل رشد آن در اثر تغییرات حرارتی و دمایی را به تاخیر بیندازد. علاوه براین میتواند مقاومت در برابر بارگذاری دینامیکی(ناشی از خستگی، ضربه، حوادث لرزهای و انفجار) افزایش دهد.
الیاف فولادی با اشکال مختلفی در دسترس میباشند و همچنین روشهای مختلفی برای تولید این الیاف وجود دارد. شرایط الیاف فولادی قابلاستفاده در SFRC در استاندارد ASTM A۸۲۰ آمده است