یکی از معضلات سازه های بتنی، نفوذ آب به داخل آن هاست. این موضوع در خصوص سازه های نگهداری مایعات از اهمیت بیشتری برخوردار است. لذا آب بندی سازه های بتنی از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
آب بندی سازه های بتنی را می توان به دو صورت انجام داد :
1- آب بندی اولیه ( در حین ساخت وبتن ریزی ) :
این روش با استفاده از مواد افزودنی مناسب و اصلاح طرح اختلاط بتن مصرفی و قرار دادن واتراستاپ در درزهای اجرایی یا انبساطی و رعایت نکات مهم اجرایی انجام می گیرد. شایان ذکر است که آب بندی در این مرحله، اقتصادی ترین و بهترین روش است. مواد افزودنی مناسب جهت استفاده در این مرحله عبارتند از :
- استفاده از مواد روان کننده باعث کاهش نسبت آب به سیمان و افزایش سهولت متراکم سازی بتن شده و این مورد بنوبه خود باعث کاهش قطر لوله های مویینه، افزایش وزن مخصوص، تراکم بتن و در نتیجه سبب کاهش نفوذ پذیری می شود.
این افزودنی با لغزنده کردن سطوح داخلی لوله های مویین درون بتن به واسطه از میان بردن نفوذ آب از طریق خاصیت اسمزی، نفوذ پذیری بتن را کاهش و موجب آب بندی می گردد.
- افزودنی مناسب برای جلوگیری از نفوذ سولفات ها و املاح خورنده در بتن و یون کلر فعال موجود در آن را نیز غیر فعال نماید .
- ایجاد حباب های ریز هوا و در نتیجه قطع لوله های مویینه در جهت آب بندی از دیگر خصوصیات یک افزودنی مناسب جهت آب بندی است.
- به دلیل عملکرد چند کاره (Multi-Functional) باعث افزایش مقاومت فشاری و دوام بتن می شود.
- بهبود خواص پمپ پذیری به دلیل خاصیت روان کنندگی آن از دیگر مزایای استفاده از این نوع افزودنی ها می باشد.
برای آب بندی بتن در حین ساخت 2 کار اساسی را باید انجام داد :
- آب بند نمودن ساختار جسم بتن
- آب بند نمودن سازه بتنی ( شامل درزهای اجرایی و انبساطی )
2- آب بندی ثانویه ( پس از بتن ریزی ) :
اساس این روش، آب بندی غشایی است. در این روش ملات امولسیون پلیمری در چند لایه به ضخامت 3 تا 5 سانتی متر با رعایت نکات فنی روی دیوارها به اجرا در می آید. این ملات دارای طرح اختلاط خاصی است و با تشکیل فیلم پلیمری درون آن و واکنش های پوزولانی ناشی از میکروسیلیکای موجود در این مواد باعث ایجاد یک پرده انعطاف پذیر و مقاوم آب بند بصورت پوششی بر روی سطح بتن می شود .
